کد مطلب:20804 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

در بهشت كه محل لقاي پروردگار جهانيان است، نعمتهاي مادي مانند حوريان بهشتي براي چيست؟ آيا اين نعمتها براي كمال انسان و رسيدن او به توحيد آفريده شده است؟

از آنجا كه پرسش شما پرسشگر گرامي از چند بخش تشكيل شده است در ضمن چند امر به پاسخ ميپردازيم:

1. معاد براساس نظر بسياري از بزرگان و دانشمندان شيعه، هم جسماني و هم روحاني است. آنان معتقدند نفس جوهري مجرد از ماده است كه بار ديگر در سراي آخرت به بدن باز ميگرددو هر دو در آن جهان محشور خواهند شد. بر اين اساس پاداشها و عقابهاي آخرت، هم روحاني و هم جسماني است; چنانكه در آيه 72 سوره توبه آمده است: وَعَدَ اللَّهُ الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَـَتِ جَنَّـَتٍ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الأَْ نْهَـَرُ خَـَـلِدِينَ فِيهَا وَمَسَـَكِنَ طَيِّبَةً فِي جَنَّـَتِ عَدْنٍ وَرِضْوَ َنٌ مِّنَ اللَّهِ أَكْبَرُ ذَ َلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ; خداوند به مردان و زنان با ايمان باغهايي وعده داده است كه از زير ]درختان[ آن نهرها جاري است. در آن جاودانه خواهند بود و ]نيز[ سراهاي پاكيزه در بهشتهاي جاودان ]به آنان وعده داده است[ و خشنودي خدا بزرگتر است. اين است كاميابي بزرگ.

در اين آيه نخست لذتهاي جسماني مطرح شده، آنگاه رضا و خشنودي خداوند كه نعمت و پاداشي معنوي است بيان گرديده است.(منشور جاويد، آيتالله سبحاني، ج 9، ص 108، مؤسسه سيدالشهدأ.)

2. همچنان كه گفته آمد معاد جسماني و روحاني است و روح و جسم دو همزاد به هم پيوستهاند، همان گونه كه در اين جهان جدا از يكديگر نميتوانند به تكامل ادامه دهند، در آن جهان نيز براي بهرهگيري از مواهب خداوند جدا از يكديگر نميتوانند باشند.(پيام قرآن، آيتالله مكارم شيرازي و ديگران، ج 6، ص 227، دارالكتب الاسلامية.)

به ديگر سخن: همچنان كه جسم براي دريافت نعمتهاي مادي به روح نياز دارد، روح نيز براي چشيدن پاداشهاي معنوي به جسمي نيازمند است كه سالم و پرانرژي باشد. اين سلامت و صحت بدن نيز از ناحيه همان نعمتهاي مادي است.

از اين نكته معلوم ميشود كه نعمتهاي مادي آن جهان، همانند اين دنيا، نه تنها منافاتي با لقاي خداوند ندارد; بلكه اين نعمتها كه به خاطر اعمال مؤمن به او داده ميشود وسيلهاي براي دريافت بهتر پاداشهاي معنوي است.

3. گرچه بهشتيان، در بهشت در پرتو عنايتهاي خداوند، روز به روز به ساحت قدسش نزديكتر ميشوند و در مسير قرب الي الله به پيشروي خود ادامه ميدهند; امّا نبايد از اين نكته غفلت كرد كه اين تكامل در پرتو اعمالي است كه در اين جهان انجام دادهاند.